Geen voetbalclub zonder supporters. Dat gold en geldt ook voor vv Noordwijk. Dat de club in de eerste vijftien jaar van haar bestaan de thuishaven in Noordwijk-Binnen had, scheelde aanvankelijk flink in de publieke belangstelling van een vereniging die ’op zee’ het levenslicht had gezien en daar eigenlijk ook thuishoorde. Pas toen roodwit in 1946 haar eerste accommodatie aan de rand van Noordwijk aan Zee kreeg, steeg de publieke belangstelling aanmerkelijk. Het was duidelijk dat die opgaande lijn in de jaren vijftig en zestig verder werd doorgetrokken. De sportieve successen droegen daar flink aan bij.

In 1948 brengt vv Noordwijk voor het eerst een grote schare supporters op de been. Drie bussen vol Noordwijkse supporters rijden naar Zwijndrecht om Noordwijk te steunen in de allesbeslissende kampioenswedstrijd tegen Groote Lindt. Dat wordt een succes, want de roodwitten behalen daar de eerste titel in het bestaan en dat betekent promotie naar de derde klasse. De terugkeer van die eerste echte roodwitte karavaan in de badplaats is glorieus. Dolgelukkige spelers en supporters maken een ereronde door het dorp om net succes te vieren. Aan de Huis ter Duinstraat ter hoogte van de Maria ter Zee kerk vormt zich een grote menigte. Door de veel geringere bebouwing krijgt het geduldig wachtende publiek de bussen met spelers en supporters, die op de Herenweg vanuit Rijnsburg naderen, al snel in net vizier.

Als Noordwijk in het seizoen 1962-1963 voor de eerste maal de titel op het dan hoogste niveau in de wacht sleept, leidt dat er toe dat er voor de uitwedstrijd tegen Spakenburg om de zaterdagtitel maar liefst vier bussen met Noordwijk-supporters afreizen. Dat zich op de Herenweg 184 supporters op weg begeven en dat er 185 terugkomen heeft een speciale reden. Supporter Gerard Brekelmans komt met zijn motor in Spakenburg ten val en breekt een been. Op advies van de behandelend arts mag Gerard Brekelmans met een van de bussen mee terugreizen. Mits het voertuig niet al te hard rijdt.

De toenemende belangstelling zorgt er ook voor dat de supporters zich roeren. In een ingezonden brief aan het bestuur wordt de vraag gesteld of de spelers zich voorafgaand aan de wedstrijd aan het publiek willen voorstellen. Eenendertig Noordwijk-supporters ondertekenen het schrijven. Op 1 juli 1970 is de supportersclub van Noordwijk een feit. Initiatiefnemers zijn Leen ‘de Bruine Boon’ van Beelen, Cas Glasbergen en Joop ‘de Kapper’ Duijndam. Na ruim twee maanden van voorbereidingen is er op 11 augustus 1970 de eerste ledenvergadering. Er hebben zich op dat moment al 151 leden aangemeld. Een aantal dat steeds verder zal toenemen. De pas opgerichte supportersclub laat er dan ook geen gras over groeien. Behalve de steun aan het eerste elftal bij uit- en thuiswedstrijden zijn er ook de jaarlijkse feestavonden. Zo wordt er op 12 november 1971 een feestavond in de Zeeleeuw georganiseerd met optredens van ‘The Moods’ en de ‘Noortukkers’. Tijdens deze avond wordt er ook afscheid genomen van Dick Heemskerk. Door fysieke problemen moest ‘de Rous’ -al jarenlang een van de steunpilaren in het eerste elftal- noodgedwongen stoppen met voetballen.

Uiteraard is het steunen van de hoofdmacht het leidende principe bij de supportersvereniging. Binnen het bestuur beseft met echter maar al te goed dat het aanhalen van de onderlinge banden van groot belang is. Dat wordt van meet af aan onderkend. De jaarlijkse feestavond en de tweewekelijkse kaart- en kienavonden blijken vanaf de oprichting een schot in de roos. Zij voorzien duidelijk in een behoefte. Bovendien neemt de supportersclub het initiatief voor busreizen bij (verre) uitwedstrijden.

Dat de tijd meer dan rijp is om tot een georganiseerde structuur te komen wordt duidelijk in de jaren zeventig. Noordwijk strijdt samen met RBC om de landstitel. Als Noordwijk in eigen huis de baas blijft is een gelijkspel in Roosendaal voldoende om de algehele titel bij de amateurs in de wacht te slepen. Dat levert het bestuur van de supportersvereniging veel nieuwe leden op. Er volgt een ware exodus. Ruim duizend supporters steunen Noordwijk in Brabant in de strijd om de amateurtitel. En ook daarna, in de gouden jaren zeventig en tachtig, zorgt de succesvolle formatie van John Eelman voor menige volksverhuizing, met name als er weer eens een afdelingstitel in de wacht wordt gesleept of als de zaterdagtitel op het spel staat. De spil daarin is steeds de supportersvereniging die vanaf het begin een bloeiend bestaan leidt. Waarbij in ogenschouw moet worden genomen dat een Noortukker toch vooral nuchter tegen de zaken blijft aankijken. Spakenburgse of Katwijkse toestanden zijn in de badplaats een onbekend fenomeen. Echte euforie valt slechts zelden te bespeuren. En dat terwijl de successen er toch mogen zijn.

Hugo van der Wiel is al een leven lang aan Noordwijk verbonden. Hoewel Hugo het als voetballer niet verder brengt dan een aantal wedstrijden in het derde elftal, beleeft hij in de jeugd een prachtige tijd. ,,Voetbalkampen op de Veluwe, ja dat waren echte uitstapjes zo vlak na de oorlog. Eerst naar Amsterdam met de fiets en dan met de boot naar Harderwijk. Dan ging het vervolgens verder naar de eindbestemming. We sliepen daar met zijn allen in een grote tent en overdag stond voetballen centraal. Het was een mooie tijd, waar ik met veel plezier aan terugdenk.

Sinds jaar en dag is Hugo langs de lijn te vinden bij het eerste. Uit of thuis. ,,Noordwijk is een stuk van mijn leven. Uitwedstrijden beschouw ik ook als een uitstapje, hoewel je als supporter natuurlijk vooral meegaat om je club te zien winnen. Een wedstrijd overslaan overkomt me zelden. Lekker met de supportersbus mee. Doe ik al jaren, wat dat betreft heb ik er al heel wat dienstjaren opzitten. Noordwijk volgen is mijn lust en mijn leven. Als supporter zijn de scherpe kantjes er nu wel een beetje af, maar roodwitter blijf ik in hart en nieren. Alhoewel ik het allemaal wel een beetje beter kan relativeren. Maar dat zal wel met mijn leeftijd te maken hebben.”

Een van de markantste supporters die vv Noordwijk heeft gekend is ongetwijfeld Piet Langendijk. Seizoenenlang ondersteunde de kapper c.q. drogist uit de Hoofdstraat zijn club. Daarbij doorgaans getooid met een roodwitte shawl en voorzien van een buitenformaat scheepstoeter waarmee hij op gezette tijden van zich liet horen. Langendijk, die zelf nogal hardhorend was, zal zelf het minst last hebben gehad van het geluid dat hij daarbij voortbracht. Voor de omstanders op de tribune was het soms wel even doorbijten als hij op zijn geheel eigen wijze ’zijn jongens’ aanmoedigde.

Anno nu is de Supportersclub vv Noordwijk nog steeds springlevend!